Fólkið á stjórnlagaþinginu

 Stjórnlagaþing er nýjung í íslensku þjóðlífi. Þáttur í farsa ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur, sem við getum kallað „Brauð og leikir.“ Slíka iðju stunda valdsmenn gjarnan í því skyni að leiða huga almennings frá risavöxnum vandamálum, sem á hann herjar, og þeir geta ekki greitt úr.

Ekki skyldi maður nú lasta alla þá ágætu Íslendinga, sem af hugsjón vilja leggja sitt af mörkum til þess að skapa „nýtt Ísland“ þótt flestum okkar hafi ekki þótt beinlínis þörf á því. Hins vegar er trúlega ágreiningslaust að Íslendingar hafi lent í „hafvillu.“ Kunn er frásögn Laxdælu er áhöfnin vildi taka leiðsögnina af Erni stýrimanni, um hvert skyldi halda úr hafvillunni og „sögðu þá ráða eiga er fleiri voru.“ Ágreiningi þessum var skotið til höfðingjans Ólafs Pá, sem var um borð. Úrskurður hans er frægur: „Það vil eg að þeir ráði sem hyggnari eru því verr þykir mér sem oss muni duga heimskra manna ráð er þau koma fleiri saman.“

Fráleitt er auðvitað að segja að stjórnlagaþing sé uppsóp af áhöfn Arnar stýrimanns og Ólafs Pá, og mörg er hún þar mannvitsbrekkan. Mér segir þó svo hugur, að kostnaður af stjórnlagaþingi verði meiri, en gagn fyrir land og lýð. Vonandi hef ég rangt fyrir mér í þessu efni.

Af græskuleysi hef ég leyft mér í gamni og alvöru að fella stutta palladóma um þá ágætu Íslendinga, sem þjóðin, þótt í litlum skammti sé, valdi á 600 milljón króna stjórnlagaþingið. Þjóð, sem býr við slík efni og getur auk þessa haldið 100 milljón króna þjóðfund og 100 milljóna króna Landsdóm yfir stjórnmálamanni, sem óhjákvæmilega verður sýknaður, er ekki á flæðiskeri stödd.

Fyrir minn smekk eru alltof margir svokallaðir sameignarsinnar á þessu þingi. Í eina tíð voru þeir kallaðir kommúnistar.

Þótt margt ágætt fólk hafi valist á stjórnlagaþingið blasir við að besta fólkið náði ekki kjöri. Vonum samt að Íslands óhamingju verði ekki allt að vopni.

Andrés Magnússon: Að eigin sögn hefur hann „margar mótaðar hugmyndir fyrir nýja stjórnarskrá.“ Hann bara gefur þær ekki upp? Andrés er enginn fagmaður í stjórnmálum, en mælir af ágætri sannfæringu. Hann heldur að þjóðir hafi réttlætiskennd. Það er rangt. Aðeins einstaklingar hafa þá kennd. Mér þykir óvíst um gagnsemi hans á stjórnlagaþingi.

Ari Teitsson: Vill „kveða skýrt á um framtíðaryfirráð þjóðarinnar yfir auðlindum sínum.“ Vart er Ari að boða sameign þjóðar á auðlindum, heldur að vara við ásælni ESB. Hann er  velgefinn málafylgjumaður sinnar stéttar og hefur notið þess í kosningunum til stjórnlagaþingsins. Honum er kannski ókunnugt um það að hver kynslóð mótar sína framtíðarsýn og komandi kynslóðir gera ekkert fyrir þær liðnu, nema kannski að halda minningu þeirra á lofti.

Arnfríður Guðmundsdóttir: „Það þarf einnig að tryggja að auðlindirnar séu sameign þjóðar ...“  Prestakennarar eru orðnir svolítið til vinstri og meira eftir því sem kvenþjóðinni fjölgar þar. Veldi hún stjórnmálin sem starfsvettvang sinn til framtíðar, yrði hún skattgreiðendum dýr, slík er þjónustulund hennar.

Ástrós Gunnlaugsdóttir: Hún boðar „þjóðareign náttúruauðlinda.“ Er langlaglegust stjórnlagaþingsmanna og yngst. Brást við upphefðinni eins og sönn fegurðardrottning, þótt engin felldi hún tárin.

Dögg Harðardóttir: „Þá vil ég tryggja að náttúruauðlindir séu eign þjóðarinnar en ekki fárra útvalinna.“ Af orðum hennar verður ekki beinlínis ráðið hvort hún á við sameign þjóðarinnar allrar á auðlindum, undir yfirráðum stjórnmálamanna, eða hvort þær skuli vera í eigu íslenskra ríkisborgara. Hún mun væntanlega leggja sameignarsinnum á stjórnlagaþingi lið.

Eiríkur Bergmann Eiríksson: Enginn sameignarsinni segist hann vera, en vill þó kasta þingræðinu fyrir róða og kannski stjórnmálaflokkunum með. Virðist hlynntur kosningakerfi eins og það var fyrir tíma nútíma flokkakerfis. Það er kallað persónukjör í dag. 19du aldar maður í pólitískri hugsun? Kannski skreiðist hann tvo áratugi inní þá 20ustu.

Erlingur Sigurðsson: Segist ekki vera sameignarsinni, en minnir okkur á að „öll dýrin í skóginum eiga að vera vinir.“ Hljómar einhvern veginn eins og „allir eru jafnir en sumir eru jafnari en aðrir.“ Myndi vart bregðast sameignarsinnum á ögurstund.

Freyja Haraldsdóttir: Enginn sameignarsinninn segist hún vera og er „sannfærð um að með gegnsærri og auðskilinni stjórnarskrá, sem unnin er af fagmennsku og þekkingu, þar sem mannréttindaákvæði eru skýr, séu skapaðar forsendur fyrir samfélag þegnanna til að tjá sig og hafa áhrif.“

Mig hefur skort hugmyndaflug til að átta mig á forsenduskorti borgara þessa lands til að tjá skoðanir sínar opinskátt og óhindrað.

Gísli Tryggvason: Enginn sameignarsinni eða hvað? Lætur okkur þó vita að „sjálfbær nýting sameiginlegra auðlinda á að vera stjórnarskrárvarinn.“ Ekki vissi ég að til væru sameiginlegar auðlindir, þótt ég vissi að fólk notaði bæði kalt vatn og heitt, auk rafmagns, gegn greiðslu. Hygg að faðir hans hefði nýst þjóðinni betur á stjórnlagaþingi, en aldrei er á allt kosið.

Guðmundur Gunnarsson: Auðkonufaðirinn lætur ekki að sér hæða. Hann talar eins og sannur sameignarsinni. Hann telur að „setja þurfi ítarleg ákvæði um eignarrétt þjóðarinnar á auðlindum.“ Guðmundur hefði sæmt sér vel í stjórnarskrárnefnd Ráðstjórnarríkjanna sálugu.

Illugi Jökulsson: Ekki örlar á sameignarhugmyndafræði mannsins. Hann telur þó að „leyndarhyggja sem of lengi hefur ráðið ferðinni átti ríkan þátt í hruninu og hún verður að hverfa. Ný stjórnarskrá getur orðið öflugt vopn gegn þeim klíkuskap og duttlungaræði, sem urðu okkur svo dýr.“

Illugi er fullkominn endaskiptamaður. Klíkuskapur og duttlungaræði hefur náð nýjum hæðum á Íslandi eftir hrun. Hann vill bara ekki koma auga á það.

Inga Lind Karlsdóttir: Þessi ágæta kona er auðvitað enginn sameignarsinni – eiginlega hálfgerð Öskubuska Íslands.Maður gleðst yfir því að umtalsvert mannvit skuli veljast á Stjórnlagaþing. Með framlagi hennar verður fylgst vandlega og engin ástæða er til að ætla að ekki verði hlustað vandlega þegar hún opnar munninn.

Katrín Fjelsted: Auðvitað er Katrín fjarri því að vera einhvers konar sameignarsinni og mér þótti hún skýra ástæður framboðs síns einna best af þeim sem buðu sig fram er hún segir „að stjórnarskráin eigi að verja hag almennings og setja valdamönnum nauðsynlegar skorður.“ Bind nokkra vonir við það skynsamlega í viti Katrínar.

Katrín Oddsdóttir:  Hún er lýðskrumari af guðs náð, enginn vafi, ef eitthvað er að marka ástæður framboðs hennar. „Ég vil að íslenskar auðlindir verði ekki erlendum stórfyrirtækjum að bráð,“ segir hún innblásin. Alveg er ég sammála henni og trúlega allir sem lesa vísdómsorð hennar. Hún talar þó eins og hún hafi verði lengi fjarverandi – eiginlega hálfpartinn úti á þekju. En getur það skaðað?

Lýður Árnason: Hann er trúlega langskemmtilegasti stjórnlagaþingsmaðurinn, en í honum blundar sameignarsinninn hvað sem orð hans um „óvirkt lýðræði og áhöld um eignarrétt auðlinda,“ merkja. Hann vill þó „virkja þjóðinni í hag“ en ekki fallvötnin, heldur óvirka lýðræðið og áhöldin um auðlindirnar. Kannski skil ég hann ekki alltaf.

Ómar Ragnarsson: Hann hefur verið sameign Íslensku þjóðarinnar mjög lengi, skemmtikraftur og náttúruunnandi. Stjórnlög verða þó seint hans sérsvið – þar er hann enginn fagaðili, þótt skoðanir hafi hann á þeim. Ómar vill „auka sjálfstæði dómsvalds og löggjafarþings og auka vægi þingnefnda.“ Ókunnugt er mér um það að dómsvaldið hafi kvartað sérstaklega undan ósjálfstæði, nema kannski að stuna heyrist frá því nú, þegar þingmenn Vg vilja seilast til áhrifa á saksókn og ákvarðanir dómstóla.

Ómari er kannski líka ókunnugt um það að stjórnmálaflokkar starfa í landinu, enda einlægur naívisti í stjórnmálum.

Pavel Partozek: Hann mælir skynsamlega um ástæður framboðs síns. Eitt augnablik hélt ég þó að kjör hans tengdist því á einhvern hátt að vinstrimennirnir héldu að hér væri nýbúi í framboði. Svo mun þó ekki vera og Pavel er mjög nýtur Íslendingur, þótt nafn hans sé útlent. Sameignarsinni er hann enginn.

Pétur Gunnlaugsson: Hann er örugglega mesti gáfumaðurinn sem valist hefur á stjórnlagaþingið, þótt sumum þyki þeim gáfum kastað á glæ. Það er rangt. Nú munu þær njóta sín til hins ítrasta. Pétur er andkommúnisti og mun bara leggja góðum og skynsamlegum málum lið á stjórnlagaþingi, ef ég þekki hann rétt.

Salvör Nordal: Hún er næst laglegust nokkurra systra, dætra Jóhannesar, sem mest stjórnmálaáhrif hafði íslenskra manna eftir miðja tuttugustu öldina, en var ekki kjörinn til slíkra áhrifa af almenningi. Vel gæti ég haldið að faðir hennar hefði lagt á ráðin um skýringar á ástæðum þess að hún bauð sig fram – svo opið og flughált er svarið. Hún hljómar mjög pólitísk, en sveimhuga í senn. Trauðla sameignarsinni.

Silja Bára Ómarsdóttir: Hún toppar aðra stjórnlagaþingmenn í draumórum hugsjónanna. Er einhvern veginn eins og ráðríkur hússtjórnarkennari í allri framgöngu, þótt hún sé háskólakennari. Henni er þó ekki alls varnað. Snarskörp, skipulögð, vel að sér um sumt og með femíníska sjálfstraustið í botni, þótt það kvenlega skorti á köflum að mati „pungrottunnar“. Sjarmerandi og þokkafull blanda, engu að síður.

Hún vill „tryggja ábyrga nýtingu auðlinda í þágu þjóðar og með hag mannkyns í huga.“ Getur einhver toppað þetta? Hún mun leggja sameignarsinnum á stjórnlagaþingi lið sitt.

Vilhjálmur Þorsteinsson: Sérkennileg blanda af sósíalista og áhugamanni um auðsöfnun. Af áherslumálum hans um ástæður framboðsins má ráða að hann er með öllu hugsjónalaus, en segir það sem vel kann að hljóma í eyrum fólks. Hann er pólitískur korktappi, sem alltaf mun fljóta í ólgusjó stjórnmálanna. Honum lætur betur að gera viðskiptaleg bandalög, en bandalög um hugsjónir og stjórnmál. Hann mun leggja sameignarsinnum lið á stjórnlagaþingi, sé einhver ávinningur í því fyrir hann.

Þorkell Helgason: Enginn sameignarsinni. Góðviljað og vandað gáfumenni á eftirlaunum, sem býr að reynslu aldanna. Hann er alls enginn „haukur“ í pólitískum átökum og vill í reynd engar breytingar gera á núgildandi stjórnarskrá, nema sem horfa til augljósra bóta. Og þær eru ekki margar og flóknar að hans mati.

Þorvaldur Gylfason: Mér hefur alltaf þótt hann geðfellt gáfumenni. Það mun þó vera ágreiningsefni á milli manna, sem þekkja hann. Ég þekki hann lítið sem ekkert. Hann vill „ný ákvæði um eignarrétt þjóðarinnar yfir auðlindum...“ Líklega myndi honum ekki leiðast að fara með þann eignarrétt fyrir hönd þjóðarinnar. Þorvaldur mun í framhaldi stjórnlagaþings leita eftir pólitískum frama á alþingi og engu skal ég spá um velgengnina, en hann er strax farinn að máta fötin. Það blundar í honum leiðtogi. Að minnsta kosti þráin.

Þórhildur Þorleifsdóttir: Hún heldur að konur séu hornrekur mannlegs samfélags, en karlarnir „sóðar“ þess sama félags. Þetta er auðvitað rangt, en á rætur sínar í árangursríkri pólitískri hugmyndafræði. Hún er kona pólitískra þverstæðna og þegar hún talar um sátt, merkir það: „Ég ræð.“ Hún mun verða „Soffía frænka“ stjórnlagaþingsins og er sameignarsinni úr verstu skúffu, þótt hún þegi um það.

Örn Bárður Jónsson: Hann er prestur af guðs náð. Góðviljaður og draumlyndur sveimhugi, sem hefur „áhuga á landi og þjóð og framtíð Íslands.“ Hann að vísu skilur ekki tilgang stjórnarskrárinnar, ef eitthvað er að marka ástæður fyrir framboði hans, en hlýr góðvilji drýpur af orðum hans. Hann yrði ágætur skógarvörður í Hálsaskógi. Erindi hans á stjórnlagaþing finnst mér aftur á móti óljóst.

Sigmundur Davíð hittir naglann á höfuðið

Undanfarið hafa reiknimeistarar ríkisstjórnarinnar lagt nótt við dag í útreikningum sínum svo finna megi út hversu þungar klyfjar íslenskur almenningur getur borið vegna húsnæðislána sinna. Það er ekki ónýtt að geta reiknað fólk á besta starfsaldri til áratuga þrælkunar fyrir okrara á peningamarkaði. Þetta er ekki ólíkt aðferðum þrælahaldara fyrri alda, sem samviskusamlega reiknuðu matinn ofan í þrælana, svo ekki brysti þá vinnuaflið. Á endanum gerðu menn sér grein fyrir því að þrælahald var óhagkvæmt, en íslenskir stjórnmálamenn gerir sér enga grein fyrir því að verðtrygging og okurvextir eru að sliga vinnandi fólk í þessu landi. Verðtrygging og okurvextir eru þrælahald nútímans!!

Bandalag sósíalista og stórkapítalista er ekki nýtt af nálinni. Það hefur tíðkast áratugum saman innan Evrópusambandsins, sem sósíalistarnir í Samfylkingunni vilja koma Íslendingum inní, ásamt mönnum sem sigla undir flærðarflaggi, bæði í Vg og Sjálfstæðisflokki. Bandalagið felst í því að færa stórkapítalistunum fjórfrelsið á silfurfati, á sama tíma og sósíalistarnir geta að öðru leyti ráðskast með hagi almennings í þjóðfélagi sem smátt og smátt hættir að draga andann, meðan fjórfrelsið blívur.

Í eina tíð sungu Íslendingar: "Við gefumst aldrei upp þótt móti blási." Nú þarf ekki annað en létt andkul frá útlöndum og stjórnmálamennirnir gefast upp.

Á sama tíma og Bandaríkjamenn eru búnir að dæma sína fjárglæframenn í áratuga fangavist og selja meira að segja inniskóna þeirra á uppboði, eru íslensku stjórnvöldin að láta pína sig til að borga skuldir óreiðumanna í útlöndum. Og íslensk alþýða mun blæða. Hún er ríkisstjórn mikilla afreka þessi "norræna velferðarstjórn", sem nú situr, eða hitt þó heldur.

Sósíalistar og stórkapítalistar ná saman

Skiptir liturinn á bjarghringnum máli?

Nú eru rétt rúm tvö ár liðin frá því að íslenskir bankar fóru á hausinn og stjórnmálamenn tóku þá afdrifaríku ákvörðun að tryggja í topp allar innistæður í íslenskum bönkum. Þar með voru efnuðustu 5% Íslendingunum tryggðir fjármunir sínir á kostnað allra hinna. Samhjálp í reynd, eða hvað? Eðlilegt hefði verið í hruni sem hér varð (nánast allsherjarhrun) að einhver raunhæf tryggingarmörk hefðu verið sett til dæmis 50 - 100 milljónir á kennitölu. Til þess höfðu stjórnmálamenn ekki kjark og er þeim að vissu leyti nokkur vorkunn. Þetta eru önnur stærstu mistök íslenskra stjórnmálamanna á síðari tímum.

Nú, þegar við blasir að fjöldi fólks hefur fallið í sjóinn, svo notað sé líkingamál, stendur björgunarsveitin á hafnarbakkanum með öll sín tól og tæki og þrefar um það hvaða litur sé heppilegastur á bjarghringinn svo enginn drukkni. Slíkt verklag dugar ekki og ráðvilla við björgunaraðgerðir dugar aldrei. En þannig er nú verklagið hjá stjórnvöldunum samt sem áður.

Nú þurfa hinir betri og góðgjarnari menn að huga að ráðum eins og afnámi verðtryggingar og strax bakfærslu hennar til október 2008; bakfærslu dráttarvaxta frá sama tíma, því ef eitthvað er að marka fréttir þá eru 65% húsnæðislána almennings í vanskilum, misalvarlegum, sem þýðir að dráttarvextir tikka á fólki. Enginn rís undir dráttarvaxtaokrinu, sem hér hefur liðist alltof lengi. Mesti dráttarvaxtaokrari Íslands er sjálft ríkið. Auk þess er tími til kominn að huga alvarlega að upptöku Bandaríkjadals, eins og ágætir hagfræðingar hafa lagt til. Ef ekki verður gripið til ráða af þessu tagi munu Íslendingar innan örfárra ára skiptast í þrjár stéttir manna í þessu landi. Ríka, skulduga og öreiga. Hinir bjargálna munu smá saman hverfa, en félagsþjónustan eflast.

Gott og vel. Ef menn ætla ekki að bera gæfu til raunhæfra aðgerða í vanda sem á sér ekki hliðstæðu í síðari tíma Íslandssögu, þá mun aðeins eitt gerast: Til verður nýtt stjórnmálaafl, sem mun sópa til sín fylgi í því skyni að gera það sem þarf að gera, því stjórnmálamenn sem nú halda um valdataumana virðast meira að segja vanhæfir til þess að velja lit á bjarghringinn. Og margir spyrja sig hvort að stjórnarandstaðan sé nokkru skárri?

Þriðjungsfylgi er ekki óraunhæft fyrir kröftugt andófsframboð; það hafa þeir báðir sannað Jón Gnarr og Adolf Hitler, þótt ekki sé ég að bera þá saman.

Útreikningar sem ekkert segja

Að þessu hlaut að koma

Víða í Evrópu eru stjórnvöld að grípa til aðgerða í því skyni að stemma stigu við frekari fjölgun ómenntaðs og allslauss fólks frá löndum múslima, sem hefur engin tengsl önnur við gistilandið en þau að þiggja framfærslubætur mánaðarlega. Að vísu vonum seinna, en að þessu hlaut að koma, enda óverjandi út frá öllum skynsamlegum sjónarmiðum að laða að sér fólk sem á engan hátt vill taka þátt í samfélaginu, nema að þiggja það sem samfélagið getur látið af hendi rakna fyrir ekkert framlag þess sem þiggur.

Nú þarf fólk að spyrja sig hverjir eru ábyrgir fyrir þessari óheppilegu þróun, frá friðsömum samfélögum samstöðu og einsleitni, til "fjölmenningarsamfélags" ófriðar og togstreitu, þar sem letihaugar hafa lagst upp á samfélög umburðarlyndis og dugnaðar.

Undan dugmiklum og kröftugum innflytjendum, sem nenna að leggja á sig að læra mál og siði innfæddra kvartar enginn, en hinir mega að skaðlausu fara.

 

Danir ætla að rífa hverfi innflytjenda

Hvað segir umboðsmaður barna nú?

Umboðsmaður barna fetti fingur út í það um daginn að foreldrar tækju börn sín með sér á Austurvöll til þess að mótmæla aðgerðalítilli og vanhæfri ríkisstjórn. Það er að vísu óskiljanleg afskiptasemi af hálfu umboðsmannsins og segir margt um sérkennilegan hugarheim barngæskunnar á þeirri ágætu umboðsskrifstofu, sem mætti að vísu að skaðlausu loka, ásamt Þjóðmenningarhúsi, Jafnréttisstofu og Lýðheilsustöð á meðan mestu efnahagsþrengingarnar ganga yfir.

En hvað segir þessi sami umboðsmaður nú þegar leikskólabörn eru misnotuð í pólitískum tilgangi í stórum stíl og látin þramma um bæinn og biðja um frið í þessum heimi. Væri ekki nær að fræða þau um hina raunverulegu friðarspilla þessa heims? Hver annars heimilar svona misnotkun? Voru foreldrar barnanna spurð eða yfirleitt höfð með í ráðum?

Börn boða frið

Er ógnarstjórn Steingríms J. og Ögmundar í vændum?

Auðvitað þarf Ögmundur Jónasson ráðherra dóms- og mannréttindamála ekki að undrast það að sveitarstjórnarmenn skuli hafa gengið út undir ræðu hans á landsþingi Sambands íslenskra sveitarfélaga, þar sem hann fjallaði um landsdóm og ákæruna á hendur Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra og formanni Sjálfstæðisflokksins. Öllum er ljóst að ákæra á hendur Geir er af pólitískum toga og hefur ekkert að gera með afglöp eða vanrækslu í störfum hans. Pólitískir andstæðingar hans og Sjálfstæðisflokksins sáu sér leik á borði þar sem hann lá vel við höggi og gátu ekki látið tækifærið sér úr greip ganga. Úr því að búið var að kynda bálið varð að henda einhverjum á það. Og sannarlega var feitt á stykkinu, þegar fyrrverandi formaður Sjálfstæðisflokksins gat orðið eldsmaturinn.

Nú heimtar Ögmundur að sveitarstjórnarmenn kveiki elda og finni einhverja til að varpa á bálköstinn. Hvað gengur manninum til? Er hann að boða ógnarstjórn og eilíf réttarhöld gegn pólitískum andstæðingum sínum?

Það eru furðulegir kraftar sem hafa leysts úr læðingi við myndun hinnar tæru og hreinu vinstristjórnar á Íslandi, svo ekki sé meira sagt.

„Ekki með neina sleggjudóma“

Að falla í freistni

Frá upphafi vega hefur verið reynt að kenna mannskepnunni að falla ekki fyrir freistingunum, gæta að dómgreindinni, vera sanngjarn í dómum og forðast hleypidóma og illgirni, en alltaf fellur þessi sama skepna á prófinu. Nú síðast meirihluti Alþingis, með því að leggja til að aðeins Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra verði stefnt fyrir landsdóm og það undir óljósum ákæruatriðum. Aðeins hársbreidd munaði að Árni Matthiesen fv. fjármálaráðherra yrði honum samferða. Öllu hugsandi fólki má vera ljóst að niðurstaða þingsins er aðeins af pólitískum toga og satt best að segja þykir mér meirihlutinn hugaður að ráða málum með þessum hætti.

En hvað veldur? Jú freistingin var of mikil. Pólitískur andstæðingur og fyrrverandi formaður Sjálfstæðisflokksins lá svo vel við höggi að freistingin bar meirihluta þingmanna ofurliði. Sú ágæta og gamalkunna regla að kapp sé best með forsjá, fauk út í veður og vind. Andstæðingar Sjálfstæðisflokksins ætluðu sér ekki að brenna af í dauðafæri.

Geir H. Haarde er ekki ákærður vegna afglapa og vanrækslu í starfi sínu sem forsætisráðherra - hann er ákærður vegna þess að hann var formaður Sjálfstæðisflokksins.

Mál höfðað gegn Geir

Eiga bankar að vera í ríkiseigu?

Hún ætlar að verða lífsseig þessi sérkennilega umræða um að nauðsynlegt sé að rannsaka svokallaða einkavæðingu bankanna. Rannsókn á þessu er ekkert annað en pólitískur rannsóknarréttur. Það er ekkert náttúrulögmál að bankar skuli vera í höndum ríkisins (les: stjórnmálamanna), frekar en fiskimið, land, vatn eða verslun með vörur og þjónustu. Þetta er hins vegar pólitískt ágreiningsefni, og slíkur ágreiningur varðar ekki við lög.

Þótt illa hafi tekist til um rekstur bankanna eftir að þeir hurfu úr ríkiseigu, réttlætir ekki að horfið verði til fyrra eignarhalds.

Sannleikurinn er sá að rannsókn á einkavæðingu bankanna, úr því sem komið er, ætti að vera rannsóknarefni sagnfræðinga, en ekki pólitískra rétttrúnaðarmanna, fyrir utan þau ósköp að ágæt rannsókn hefur nú þegar farið fram af hálfu ríkisendurskoðunar.

Ef menn vilja rannsaka þessa einkavæðingu eitthvað frekar, væri réttast að Vg eða þá Sf setti sínar eigin rannsóknarnefndir á laggirnar eða bara kalli á "Roy til að róa liðið". Og þá fyrir eigin reikning. 

Einkavæðing bankanna verði rannsökuð

Kristalsnótt vinstri manna í aðsígi?

Stundum freistast menn, sem fara með pólitísk völd til þess að misnota þau og fara illa með þau. Neita að fylgja skráðum og óskráðum reglum mannlegs samfélags í því skyni að ná sér niðri á pólitískum andstæðingum sínum. Í þann fúla pytt er Vg að falla núna með fulltingi Samfylkingarinnar. Öllu hugsandi og velmeinandi fólki er ljóst að landsdómur er arfur fortíðar og ekki nothæfur til þess að koma lögum yfir þá valdsmenn sem misfara með vald eða eru taldir hafa tekið rangar ákvarðanir, sem skaða það samfélag sem þeim var trúað fyrir að stjórna í lýðræðislegum kosningum.

Allir þeir sem sátu í svokallaðri "Hrunstjórn" (þ.e. þeir sem komu að hinum raunverulegu ákvörðunum) hafa axlað pólitíska ábyrgð og horfið af vettvangi, nema Össur og Jóhanna. Nú gala þessir tveir hanar hæst á pólitíska skítahaugnum, ásamt Atla Gíslasyni og Lilju Mósesdóttur og telja sig þess umkomin að kveða upp pólitíska dauðadóma yfir mönnum og málefnum. 

Fróðlegt verður að fylgjast með því hvernig hin pólitíska hefnd verður útfærð af meirihluta Alþingis. Ég giska á að Geir H. Haarde og Árna Matt. verði stefnt fyrir landsdóminn (ef ekki dregnir þangað, svo notað sé vinsælt orðalag), sem er í reynd ekkert annað en galdrabrennudómstóll. Verði það ekki gert er hefndin ekki nógu sæt og sanniði til - þetta mun nást samstaða um hjá ríkisstjórnarflokkunum.

Svona tækifæri láta menn sér ekki úr greip ganga

Telur ákæru standast mannréttindareglur

Er Jón Gnarr pólitískt þroskaheftur?

Stundum er sagt að það sé tungunni tamast sem er hjartanu kærast. Því svaraði Jón Gnarr í pólitískri einfeldni sinni, aðspurður um netvenjur sínar af frönskum blaðamanni, að helst leitaði hann í klámsíðurnar, en sagðist hafa átt við fésbók og gúggl. Blaðamaðurinn áttaði sig ekki á græskulausum íslenskum heimabrúkshúmor borgarstjórans og fjandinn varð laus. Ekki endilega í útlöndum, heldur hér heima í fásinninu, þar sem sérstakir varðliðar gegn klámi og almennum dónaskap fólks í Femínistafélaginu og borgarstjórn tóku beinlínis bakföll af hneygslan. Jóni borgarstjóra var gert að stunda opinbera sjálfsgagnrýni og kynna sér femíníska sýn á klámiðnaðinn svokallaða, sem er ær og kýr hinnar femínísku hreyfingar, sem virðist vera uppfull af pempíulegum dónastelpum. Jón lofar bót og betrun og hugsar væntanlega grín sitt upp á nýtt. En hvers er að vænta af manni sem að eigin sögn er bæði haldinn athyglisbresti og Tourette. Hann mun því væntanlega halda áfram ótímabæru pólitísku gelti af allskonar tagi okkur hinum til óblandinnar gleði og skemmtunar.

Lakara verður þó að teljast ef ekki er hægt að koma brýnum málum á dagskrá borgarráðs og borgarstjórnar, vegna þess að borgarstjórinn þarf að stunda iðrun og yfirbót að kröfu femínískra klámkellinga með klám á heilanum.

Gáfu Jóni heimildarmynd um áhrif kláms